Dag 17 van Jasper naar Lake Louise

Dachten wij een keer op tijd te vertrekken... Lukt niet hè wanneer je pas om 09:30 wakker wordt...

Ach het zal eens niet zo zijn. Rond 11:00 checken we uit door onze 'permit' te droppen in de daarvoor bestemde box. Hoe gaan we ooit al die stops die in het draaiboek staan volgen? Ook dat gaat niet lukken dus we zullen moeten skippen. De eerste stop die we wel maken is 'Athabasca Falls'. Ongetwijfeld zijn alle aangeraden stops ook echt een Aanrader maar deze is het echt. Geweldig dat je via een brug ook aan weerskanten kunt komen en we schieten dan ook heel veel plaatjes.

Volgens de 'milepost' die we in Nederland hebben aangeschaft, kunnen we bij een aantal viewpoints op de Icefields Parkway stoppen en mooie foto's maken. Alles staat tot in detail aangegeven in dit boekwerk. Het verdient aanbeveling je al in Nederland te verdiepen hoe deze 'gouden gids' werkt. Daarna heb je er alleen maar voordeel van.

Rond half 2 komen we aan bij de Athabasca Glacier, waar we van onze reisorganisator een excursie met de ice-explorer aangeboden hebben gekregen. Maar het blijkt dat ze hier voorrang verlenen aan de 3000 Aziatische toeristen die hier met bussen zijn aangekomen, hetgeen resulteert in een wachttijd van zo'n 2 uur. Om kwart voor 4 mogen we mee maar dat vinden we veel te laat. Dan zouden we over vijven pas klaar zijn en dan moeten we nog een stuk rijden. We laten deze maar aan ons voorbij gaan, eten wat naast de camper en vervolgen onze weg.

Nog een stop die de moeite absoluut waard is, is Mistaya Canyon. Je loopt zo'n 10 minuten en dan sta je midden in de kloof. Ga in ieder geval wel de brug over en neem een paar minuutjes om op één van de rotsblokken links neer te strijken. Temidden tussen het geweld van het water realiseer je je dan hoe nietig wij zijn als mensjes, de natuur is overweldigend.

In de namiddag komen we aan bij Peyto Lake, een stop die we zeker niet mogen overslaan. We hebben enige vertraging opgelopen door wegwerkzaamheden maar dat mag de pret niet drukken. Na een pittig klimmetje aanschouwen we dit wonder der natuur. We hebben al zoveel foto's op internet langs zien komen van dit meer met zijn specifieke vorm en kleurenpracht dat het bijna onwerkelijk lijkt dat we er nu met eigen ogen naar kijken. De grondeekhoorntjes die er bivakkeren, blijken uitermate fotogeniek en dit vertedert vele toeristen.

Na een half uurtje besluiten we onze weg te vervolgen. Bij het afslaan naar de Icefields Parkway (die overigens inderdaad prachtig is), wacht ik op mijn beurt om onze RV de weg op te draaien. Opeens wordt mijn blik getrokken naar de wei tegenover de afslag. Er rent een 'woeblie boeblie' gevaarte in een logge tred, maar wel verrekte snel, naar de bosrand. Dat is geen deer, elk of ander hoefdier, dat moet een beer zijn.... Ook het stel in een auto voor ons heeft dit unieke verschijnsel opgemerkt en is uit de auto gestapt. Met gevaar voor eigen leven, rennen ze met camera's en al de Icefields Parkway over. Ook wij stoppen de camper en stappen uit, in afwachting van waar zij mee terug komen. Al snel blijkt dat ze het dier niet meer kunnen zien en komen ze terug. Het bleek heus heus heus een Grizzly te zijn geweest! Yes, ik wist het! Nooit gedacht dat we die zouden tegenkomen. Stapvoets (of net iets sneller) rijden we vervolgens de weg op (het is niet druk gelukkig) en ja hoor, daar staat 'ie in de berm, beige van kleur, het kan niet missen. We hebben onze eerste beer gespot, en nog wel een grizzly ook! Helaas is dit euvele feit niet digitaal vastgelegd maar het staat wel in ons geheugen gegrift.

Nog steeds een beetje hyper komen we in Lake Louise aan, waar we een hapje eten en dan vervolgens de camping opzoeken. Wederom wordt hetzelfde bandje afgedraaid: dat van die vele beren en afval opruimen enzo. Jaja, het zal. We vinden ons plekje (ook heel mooi), drinken een wijntje en gaan pitten. Wederom was het een memorabele dag.

Dag 16 in Jasper met uitstapje naar Maligne Lake

Na een heerlijke nacht doorslapen op deze prachtige plek worden we pas rond 9 uur wakker. Ja de Canadese tijd zit al aardig in ons bioritme verwerkt, dat wordt nog een hele klus voor ons systeem om die jetlag te verwerken wanneer we in Nederland zijn.

Na het ontbijt ga ik afval weggooien in die bearproof prullenbakken. Als ik me omdraai beleef ik hetzelfde 'freeze moment' als gisteren alleen ben ik nu omringd door 4 van die gevaartes (eigenlijk 3,5 aangezien er een kindje elk bij loopt). Ik kan Vanès en Lynn niet waarschuwen aangezien die dingen precies de route naar de camper blokkeren. Gelukkig hebben de meiden ook al hun antennes uitstaan (die van Lynn is: "WOW") en hebben ze het al opgemerkt. De Amerikaanse naast wiens camper ik nu een omtrekkende beweging maak, ziet mij met mijn iphone een filmpje maken en fluistert; "pretty impressive huh"? Nou, dat is het zeker. Wanneer deze prachtige dieren tussen onze camper en onze tafel hun doorgang hebben gevonden, kunnen we weer hardop ademhalen. Mooi hoe alles en iedereen stilvalt wanneer de natuur onze civilisatie doorkruist.

Na deze interruptie richten we ons op de excursie die komen gaat; de Jasper skytram. Het is slechts een kwestie van linksaf slaan na onze campground en we zijn al op de bestemming aangekomen. We mogen mee met de gondel van 10:57 die een afstand van ruim 1000 meter in 7,5 minuten aflegt. Het zicht op Jasper en omgeving is adembenemend. We zien zelfs Mount Robson in alle glorie, een unicum volgens onze 'chauffeur' aangezien deze bijna altijd afgedekt wordt door bewolking. Uiteraard gaan we ook nog door naar de top, een fikse wandeling die beloond wordt met een prachtig uitzicht. De bewoners van deze berg: de squirrels, zijn al aardig gewend aan die vreemde levende wezens die iedere dag hun rust komen verstoren. Waarschijnlijk eten ze uit je hand wanneer je er de tijd voor neemt. Dat doen wij niet en bovendien is het verboden om de dieren hier te voeren. Na nog even van het uitzicht te hebben genoten nemen we de gondel retour en weldra staan we weer op zo'n 1200 meter hoogte.

Omdat het zo'n heerlijk weer is, besluiten we na een bezoekje aan het visitor centre ons nog even onder te dompelen in lake Edith. Tegen vieren gaan we richting Maligne Lake in de hoop daar nog kaartjes te bemachtigen voor de boottrip van 17:00 uur. In Jasper waren alle kaartjes uitverkocht.

We komen 2 minuten voor 5 aan bij dit prachtige meer. Vanwege de belangstelling varen er meerdere boten en wij mogen nog mee met de laatste: die van 17:20 uur. Dit is een tour van zo'n anderhalf uur en we varen naar Spirit Island, dat eigenlijk geen eiland is maar een peninsula. Onderweg krijgen we uitleg over dit bijzondere meer en haar omringende bergen. De fotostop op Spirit Island duurt ongeveer een kwartier maar is de moeite van de tocht waard.

Al rijdend terug naar de campground hebben we nog de hoop wildlife te spotten, maar helaas... We hebben geen zin om nog te koken vandaar dat we in Jasper gaan eten. Het wordt Earls, altijd garant voor ieder wat wils en lekker eten. Met volle buikjes rijden we nog 10 minuten om in het donker op onze plek aan te komen. Daarna gaan alle lampjes uit en storten we ons in een diepe slaap. Het was een mooie dag.

Dag 15 van Clearwater naar Jasper

Vandaag hebben we weer een lange rit voor de boeg. Na een ontbijtje in de camper een een laatste boodschappenstop bij de uitgebreide en relatief goedkope supermarkt hier, gaan we weer op weg naar ons volgende avontuur. In Jasper gaan we zéker beren zien zo werd ons verzekerd door een bejaard Canadees echtpaar, maar dat verhaal hebben we al vaker gehoord want ook in Wells Gray zouden we erover struikelen.....not....

Onderweg stoppen we nog bij Mount Robson die al vanaf verre oogverblindend staat te stralen. Bij het visitor centre hangt een lijstje waarop we kunnen aantekenen of de top vandaag te zien is; oh yes! We blijven er een tijdje bivakkeren en schieten mooie plaatjes.

Dan overschrijden we de grens van BC met Alberta en gaat het klokje een uur vooruit. Voor Jasper wordt er ook nog gecontroleerd of we wel in het bezit zijn van de nationale parkenpas. Die hadden we in Pacific Rim al aangeschaft en bungelt de hele reis al aan het spiegeltje, dus dat is ok.

Aangekomen op camping Whistler in Jasper krijgen we een plek op pleintje 63 toebedeeld. We hadden al gehoord dat dit een onwaarschijnlijk grote camping was, zo één waarbij je de auto mee moet nemen waneer je wilt douchen. Ook worden we wederom gewaarschuwd voor beren die in grote getale aanwezig schijnen te zijn hier. We lachen er maar wat om, zal wel.

De plek is wel waanzinnig mooi, heel ruim opgezet hier. We eten voor de camper en genieten van de prachtige natuur om ons heen. Net als Lynn haar bed gaat opmaken verschijnt er heel geruisloos een groot bruin oppervlakte in onze achtertuin. Wtf is dat??? Een elk, deer of caribou op zo'n 3 meter afstand die ongestoord staat te grazen. Na een 'freeze-moment' van een aantal seconden schuifelen we achterwaarts de camper in om onze camera's te pakken. Lynn heeft haar 'jaw-dropping moment' uiteraard een paar seconden later dan wij. Oké dan, het is geen beer maar indrukwekkend is het wel.

Dag 14 Wellls Gray

Vandaag gaan we het provinciale park in nadat we ons hebben laten voorlichten door een medewerkster van het office centre aan het begin van het park. We besluiten achteraan te beginnen, dat wil zeggen voor ons achteraan, namelijk bij de Helmcken Falls. Je kunt nog veel verder doorrijden maar dat doen we niet. De Helmcken Falls zijn prachtig, prachtig, prachtig! En bijzonder indrukwekkend. We blijven ons een tijdje vergapen en rijden dan een stukje terug naar de Dawson Falls, totaal anders maar ook heel mooi. We lopen een stukje naar boven zodat we daar uitkomen waar de waterval zich naar beneden laat storten. Tot slot rijden we richting begin van het park naar de Spahat Falls. Maar of we zijn 'indruk-verzadigd' of we hebben de mooiste watervallen het eerst gezien, we kunnen het niet meer opnemen namelijk.

Na een bezoekje aan de supermarkt strijken we met eten en al neer bij ons stekje....ons stekje??? Dat is nu ingenomen door anderen, lekker dan, hebben wij weer...

Terug naar de receptie maar weer. Uitgeblust en toe aan een wijntje gaan we akkoord met het uitzoeken van een ander stekkie.

Dag 13 van Cache Creek naar Clearwater

Na nog even rond gekeken te hebben in de giftshop van Hat Creek Range en ieder een halve liter cowboycoffee (lees: slootwater) naar binnen te hebben gekieperd gingen we vol goede moed op weg naar onze volgende stop waar we 2 nachten zouden verblijven. Zouden we nu dan beren gaan tegenkomen onderweg??? Om direct maar het antwoord te geven op deze prangende vraag; nee dus. Wel zagen we een ieni mieni piepklein eekhoorntje de weg overschieten. Ook leuk hoor, ach we zijn snel tevreden.

De camping Dutch Lake Resort hadden we redelijk snel gevonden, het juiste stekkie uitzoeken had daarentegen wat voeten in de aarde. In eerste instantie kregen we een plek op een open veld toebedeeld. Aangezien we dat met die brandende zon niet zo zagen zitten, zijn we bij de receptie gaan vragen of we mochten wisselen. Deze stap hebben we 4x moeten herhalen voordat we eindelijk een plek kregen waar we én beschutting hadden én de aansluiting voor electra en water binnen de reikwijdte van onze snoeren viel én één waarop überhaupt een camper kon staan. Daarna konden we dan eindelijk een duik nemen in het meer van de camping, tussen de kikkers, schildpadden en waterlelies. Verfrissend was het wel.

Daarna nog een salade en chicken wings gegeten in het painted turtle restaurant met uitzicht op Dutch Lake. Het eten was best goed, alleen deed dat 'Dutch' z'n naam wel eer aan. Het terras was overbevolkt met Nederlanders namelijk. Het werd dus een snelle hap. Daarna nog 2 wassen gedraaid in de laundry want tja, je maakt wel wat vies tijdens zo'n vakantie.

Helaas werd onze nachtrust verstoord door luidruchtige buren die, zo wij later vernamen, een reünie gepland hadden. Tuurlijk, hebben wij weer...

Dag 12 van Whistler naar Cache Creek

Iedereen trouwens bedankt voor het meelezen en reageren, leuk om jullie berichtjes te ontvangen.

Wakker geworden met het gefluit / getsjilp van een echt bergeekhoorntje en.....yes op beeld vastgelegd, knabbelend aan een dennenappeltje. De nacht was een beetje scheef, althans de camper stond niet waterpas en daardoor minder goed geslapen. Na een kop koffie en een klein ontbijtje op naar het olympisch dorp (2010) Whistler. Het stroomt langzaam vol toeristen en dat bepaalt de sfeer enigszins. We genieten van alle winkeltjes, overigens erg duur, en zijn op zoek naar een tentje genaamd Peaked Pies. Hier zouden overheerlijke taartjes, zoetigheden en goede koffie te krijgen zijn. Na een paar minuutjes zoeken vinden we het. Wow wat heerlijk, vooral de hartige taartjes zijn een aanrader, de jongen die ons helpt komt uit Brabant!

We vervolgen onze weg door Whistler en keren terug naar de RV. We hebben nog een lange weg te gaan naar Cache Creek en de weg zou niet zo heel makkelijk te rijden zijn.

We zorgen dat we voldoende brandstof hebben en tanken vol in Pemberton. De weg 'Duffey Lake Road' is prachtig, adembenemende meren, uitzichten en het frisse groen doen ons 'simpelweg' gelukkig zijn. Met een CD tje van een oer Canadese zanger (lees gitaar, mondharmonica en 'n lazy voice) houden we het goed vol. De weg valt best mee.....tot een bepaald moment, dan beginnen plots de haarspeldbochten, steile afgronden en wegversmallingen. Goed te rijden maar houd je aan de aangegeven snelheden!

Het landschap wisselt van groen, fris en paradijslijk naar droog, ruig en kaal. Enorme bergtoppen wisselen naar liefelijke heuvels. Het is prachtig.

We komen rond 17.30 aan in Cache Creek, Hat Creek Range. Alles wat je je voorstelt bij een cowboy range is aanwezig, paarden, huifkarren, cowboys en goud zoeken.

We treffen een klein goudzoekstertje aan (11 jaar) het goud blijken piepkleine stukjes pyriet, maar het gevoel is goed (goud).

We genieten van de vrijheid en slapen onder een supermooie Canadese sterrenhemel.

Dag 11 van Nanaimo naar Whistler

De ferry van Departure Bay naar Horseshoe Bay is snel gevonden, de wachttijd is langer. Maar goed, nu hebben we zo'n anderhalf uur de tijd om even rond te kijken bij de winkeltjes en de muzikant aldaar. Er hangt een gezellig sfeertje. Overal ontmoeten we trouwens 'halve' Canadezen; de één heeft een Nederlandse moeder, de ander heeft Nederlandse voorouders... Weer een ander heeft affectie met Nederland, leuk hoor. We kunnen niet anders zeggen dan dat we ons hier heel erg op ons gemak voelen hier.

Wanneer we van Vancouver Island terugvaren naar het vaste land, hebben we uitzicht op de stad Vancouver. Nu is pas goed te zien hoe prachtig deze megapool gelegen is aan het water met een bergketen erachter. We 'landen' aan de noordkant van Vancouver om direct onze weg noordwaarts voort te zetten richting Whistler. Dit is 'the sea to sky highway' en die naam is goed gekozen. Onderweg stoppen we nog bij de Shannon Falls (aanrader), de derde grootste watervallen van BC. Dit is vlakbij de highway en de moeite waard om even te stoppen.

Campground Riverside in Whistler waarschuwt ons wederom voor beren, ja leuk hoor, zal wel maar wij hebben nog geen enkele beer gespot en we zijn notabene bijna halverwege onze reis. Eekhoorntjes zijn er daarentegen heeeeel veel, ook leuk!

's Avonds overigens heerlijk gegeten bij de Lift, ik zoek het adres thuis wel op en zet het hierbij als tip. 't Was namelijk heerlijk. Daarna teruggelopen en ons mandje ingerold.

Dag 10 van Telegraph Cove naar Nanaimo

Vandaag weer een lange rit voor de boeg maar het zonnetje schijnt en de route is prachtig. Over bergen en door dalen rijden we, zo nu en dan worden we getrakteerd op een meer dan fantastisch uitzicht. Iemand (weet helaas niet meer wie) heeft ooit gezegd; "de cultuur van Canada is het landschap". En dat kunnen wij beamen.

In de namiddag strijken we nog neer op een strandje in Parksville, ook alweer fantastisch. Daarna maken we nog een rondje door het zandsculptuur paviljoen en dan is het tijd om de camping in Nanaimo op te zoeken. Deze camping is prachtig gelegen aan het Brannen Lake. Alles is hier weer ruim van opzet en het ruikt heerlijk in zo'n naaldwoud.

Helaas is onze laatste avond op Vancouver Island aangebroken en ook hier gaan we weer met weemoed afscheid van nemen, dat weten we nu al.