Dachten wij een keer op tijd te vertrekken... Lukt niet hè wanneer je pas om 09:30 wakker wordt...

Ach het zal eens niet zo zijn. Rond 11:00 checken we uit door onze 'permit' te droppen in de daarvoor bestemde box. Hoe gaan we ooit al die stops die in het draaiboek staan volgen? Ook dat gaat niet lukken dus we zullen moeten skippen. De eerste stop die we wel maken is 'Athabasca Falls'. Ongetwijfeld zijn alle aangeraden stops ook echt een Aanrader maar deze is het echt. Geweldig dat je via een brug ook aan weerskanten kunt komen en we schieten dan ook heel veel plaatjes.

Volgens de 'milepost' die we in Nederland hebben aangeschaft, kunnen we bij een aantal viewpoints op de Icefields Parkway stoppen en mooie foto's maken. Alles staat tot in detail aangegeven in dit boekwerk. Het verdient aanbeveling je al in Nederland te verdiepen hoe deze 'gouden gids' werkt. Daarna heb je er alleen maar voordeel van.

Rond half 2 komen we aan bij de Athabasca Glacier, waar we van onze reisorganisator een excursie met de ice-explorer aangeboden hebben gekregen. Maar het blijkt dat ze hier voorrang verlenen aan de 3000 Aziatische toeristen die hier met bussen zijn aangekomen, hetgeen resulteert in een wachttijd van zo'n 2 uur. Om kwart voor 4 mogen we mee maar dat vinden we veel te laat. Dan zouden we over vijven pas klaar zijn en dan moeten we nog een stuk rijden. We laten deze maar aan ons voorbij gaan, eten wat naast de camper en vervolgen onze weg.

Nog een stop die de moeite absoluut waard is, is Mistaya Canyon. Je loopt zo'n 10 minuten en dan sta je midden in de kloof. Ga in ieder geval wel de brug over en neem een paar minuutjes om op één van de rotsblokken links neer te strijken. Temidden tussen het geweld van het water realiseer je je dan hoe nietig wij zijn als mensjes, de natuur is overweldigend.

In de namiddag komen we aan bij Peyto Lake, een stop die we zeker niet mogen overslaan. We hebben enige vertraging opgelopen door wegwerkzaamheden maar dat mag de pret niet drukken. Na een pittig klimmetje aanschouwen we dit wonder der natuur. We hebben al zoveel foto's op internet langs zien komen van dit meer met zijn specifieke vorm en kleurenpracht dat het bijna onwerkelijk lijkt dat we er nu met eigen ogen naar kijken. De grondeekhoorntjes die er bivakkeren, blijken uitermate fotogeniek en dit vertedert vele toeristen.

Na een half uurtje besluiten we onze weg te vervolgen. Bij het afslaan naar de Icefields Parkway (die overigens inderdaad prachtig is), wacht ik op mijn beurt om onze RV de weg op te draaien. Opeens wordt mijn blik getrokken naar de wei tegenover de afslag. Er rent een 'woeblie boeblie' gevaarte in een logge tred, maar wel verrekte snel, naar de bosrand. Dat is geen deer, elk of ander hoefdier, dat moet een beer zijn.... Ook het stel in een auto voor ons heeft dit unieke verschijnsel opgemerkt en is uit de auto gestapt. Met gevaar voor eigen leven, rennen ze met camera's en al de Icefields Parkway over. Ook wij stoppen de camper en stappen uit, in afwachting van waar zij mee terug komen. Al snel blijkt dat ze het dier niet meer kunnen zien en komen ze terug. Het bleek heus heus heus een Grizzly te zijn geweest! Yes, ik wist het! Nooit gedacht dat we die zouden tegenkomen. Stapvoets (of net iets sneller) rijden we vervolgens de weg op (het is niet druk gelukkig) en ja hoor, daar staat 'ie in de berm, beige van kleur, het kan niet missen. We hebben onze eerste beer gespot, en nog wel een grizzly ook! Helaas is dit euvele feit niet digitaal vastgelegd maar het staat wel in ons geheugen gegrift.

Nog steeds een beetje hyper komen we in Lake Louise aan, waar we een hapje eten en dan vervolgens de camping opzoeken. Wederom wordt hetzelfde bandje afgedraaid: dat van die vele beren en afval opruimen enzo. Jaja, het zal. We vinden ons plekje (ook heel mooi), drinken een wijntje en gaan pitten. Wederom was het een memorabele dag.